RUHUM HAMİLE

Doğum sancısı gibi... Ama ağrı değil, kıvranma hissi. Sezaryen de olmayacak biliyorum; yani bana öyle geliyor. Normal doğacak. Cinsi belli değil, çünkü ultrasonla bakılamıyor. Bakılabilse de anlaşılmıyor; saklıyor kendini. Zamanı yakın ama tam tarihi belli değil. Tek bildiğim doğsun diye deliriyor olduğum.
Birbirimize dokunacağımız, uzun süre birlikte yol almayı umduğumuz bir süreç olsun istiyoruz. Niye çoğul konuşuyorum ki acaba? Bunu daha çok ben istiyorum. Ben istedikçe ve onun elini bırakmadıkça, o zaten beni bırakmaz diye umuyorum.

Bir ağacın altında kendi başıma kıvrana kıvrana mı doğururum, ya da bir bilenden yardım mı alırım bilmiyorum. Doğarken öyle mutlu ve güçlü olacağım ki, anesteziye bile gerek kalmayacak; gözlerinin içine baka baka izleyeceğim doğmasını. Doğarken o değil, ben ağlayacağım sevinçten.
Tekmelerini hissediyorum; ruhumda, kalbimde.
Uykusuz geceleri bile iple çekiyorum. Ona hep kendim bakacağım; kimselere bırakmayacağım. Müzikle doyuracağım onu, kitap okuyacağım ona. Arada bir, benim kadar sevenlerle paylaşacağım onu. Üzerine titreyeceğim. Baş ucumda tutacağım. Gittiğim her yere götüreceğim onu; ya yanımda, ya kalbimde, aklımda. İnsanları izleyip, ona besin toplayacağım.
Ellerimde, gözümün önünde büyüyüşünü izleyeceğim.
Yeter ki bir doğsun... satırlarım...