ADAM OLACAK ÇOCUK

Çocukken "büyüyünce ne olmak istiyorsun" şeklindeki bayıcı soruya (ki o zaman bayıcı gelmiyordu), değişik dönemlerde farklı cevaplar verdim hep.

"Pastaneci olmak istiyorum";
Çocukluk işte... İstediğim kadar pasta, çörek, börek vs yiyebilmemi sağlayacak tek meslek buydu benim için. Hani bir de iştahı kabarık bir çocuk olsam. Yoo, öyle de değildim ama 'çocukluk halim'in iştahı fazlaymış zaar. Charlie'nin çikolata fabrikasındaki arsız çocuklar misali, para kazanma derdiyle değil, dilediğimce pastalara dalıp çıkmak niyetiyle çok hayal kurmuştum. Netekim, kazık kadar üniversite öğrencisiyken, bir arkadaşımın pastane sahibi amcası vardı. Bir gün beni de aldı götürdü pastaneye. Kulise de girdik haliyle. Ve ben, tepside kalmış susamları bile beş parmağımı yalaya yalaya yemiştim. Krem şantileri de parmak marifetiyle hüplettiğimi itiraf ediyorum.

"Çocuk doktoru olmak istiyorum"
Kendimi bildim bileli çocuk sevdim. Önceleri kendimden küçük bir kardeşim olsun istedim hep. Ama bunu istemeye başladığımda, annemler o defteri çoktan kapatmışlardı. Yine de sipariş verdim ama dinlemediler beni. O zaman da okulda, sokakta kimsesiz çocuk bulsam da eve götürsem, onu kendime kardeş yapsam diye bakınmaya başladım. Millet kedi köpek götürür, ben insan yavrusu. Hatta ilkokul 3 ya da 4'teyken, yağmurlu bir günde, okulun bahçesinde ıslanmaktan sıçana dönmüş bir kız çocuğu gördüm. Gözümde japon çizgi film kahramanlarınınkine benzer bir ışık parladı. Hemen yanına seyirttim. Önce hafif bir yardımcı olma ayağı çekip, ardından hemen "evin, ailen var mı" diye sordum. Sonuç tabii ki hüsran.
Sonra artık oyuncak bebeklerimle idare etmeye başladım. Bir gün bir tanesiyle oynarken, ona söz verdim: "büyüyünce çocuğum olmazsa, mutlaka evlât edineceğim" diye (yani ben büyüyünce anne de olmak istiyordum). Ve eşimle artık çocuk sahibi olma zamanımızın geldiğine hükmettikten bir süre sonra hâlâ olmadığını görünce, o sözüm geldi aklıma. Tam sözümü tutayım diye niyetlenmişken, çubukta 2 çizgi göründü.
Demem o ki, çocuk delisi bir vatandaş olarak, hasta çocuklara şifa dağıtmayı istedim bir aralar. Hasta da olsalar, bol sayıda çocukla olmaktı niyetim. Niye vazgeçtiğimi aşağıda anlatacağım.

"Avukat olmak istiyorum"
Evet, haksızlığa dayanamam  a dostlaaar!! Hakkımı yedirtmediğim gibi, yedirtene de kol kanat olurum. Gerekirse onlara alt yazı geçer, yine de savunmalarına yardımcı olurum. "Şunu şunu dedin mi" diye sorduğumda, gerekenleri söylemeyen birinin yerine geçip, muhatabının yanına uçan tekmemle ulaşıp, "ayrıca bir de bıdı bıdı bıdıııı" diyesim gelir. Bunun da vazgeçiş nedeni ilerleyen satırlarda zikredilecektir. Sakin olunuz (sakinseniz de, aynen devam ediniz).

"Psikolog olmak istiyorum"
İnsanları avutmayı seviyorum. Mutsuzluklarına elimden geldiğince çare üretmeyi seviyorum. Dinlemeyi seviyorum. Başka bir bakış açısı sunabilmeyi istiyorum. Ha bunu kendimde ne kadar uygulayabiliyorum.. Zaman zaman çok zor. Bazen de şıpın işi.

Çocuk doktorluğu, avukatlık ve psikologluktan vazgeçme nedenim ise duygusallığım idi. Özdeşleşme endişem ve karşımdakinin sorunlarına fazla girip, kendimi de onu da yorma kaygım. Hatta daha da ileri gidip, bir güzel oturup ağlama eşliğine de girebilirdim. Hele hele bir çocuğun kaybına tanık olma ihtimalini düşününce bu hayallerimi kenara çektim.

23 yıldır yapmaya devam ettiğim mesleğimde, hem çocuklar var, hem de psikoloji. O yüzden bu mesleği ve uzmanlığı seçtim. Her meslekte olduğu gibi stresler oluyor tabii ki ama büyük problemlere neden olmadı şimdiye kadar. İnşallah bundan sonra da olmaz.
Hastalarım mı bendeki çocuk tarafı canlı tutuyor, benim zaten çocuk kalan tarafım mı hastalarıma iyi geliyor bilmiyorum. Ama neden-sonuç ilişkisine bakmadan diyebilirim ki, elim ayağım tutana kadar bu işi yapmak isterim.

(Not: halihazırda 'yaşlanınca' oyuncu ve yazar olmak istiyorum.)
:)