YOLUN AÇIK OLSUN OĞLUM...

Temel öğretiler dışında kararlarını alırken fazla müdahaleci olmadım, artıyı eksiyi sunup seçimi ona bıraktım hep. Sorumluluk sahibi olmasının yolunun kendi kararlarını vermesinden geçeceğine inandım hep. Ben ta ortaokuldayken kim bilir hangi derste öğrendiysem, "sorumluluk sahibi olmak demek, yaptıklarının sonuçlarına katlanmaktır," cümlesi vardı aklımda hep. Annesi de olsam, yapacaklarının en çok kendini bağlayacağını öğreterek, karar aşamalarına gelmeden önünü ardını görmesinin yollarını sunarak, kararlarında yalnız olmasını sağlamaya çalıştım hep. Bu sayede hem cesaret hem deneyim kazanmasını sağlamak, hatalı olsa da hatayı dikte ederek değil, yaşayarak öğrenmesini istedim hep. "Soba sıcak, dokunma!" demeyi ihmal etmeyerek ama illa ki dokunacaksa da, yanında yardıma hazır ama saygıyla bekledim hep.

Oğlum... İlk anneliğimin ilk öznesi... Deneyimsizliklerimin deneme tahtası... Hayatın bambaşka yönlerini ve bambaşka Müge'yi tanımama vesile olan anneliği ilk yaşadığım evladım...

Hayatındaki önemli bir basamakta tamamen kendi isteğiyle seçimini yaptı: O artık İstanbul'da okuyacak. Bir senedir zaten bunu istediğini bilerek geçti zaman. Masasına gömüldükçe vaktin yaklaştığını bildim ama uzaktı gene de hep. Mola verip yanımıza geldikçe, gözlerimle sevdim onu. "Belki de seneye evde olmayacak," diyerek, gitmeden özledim onu. Doyasıya doldurmak istedim; evdeki varlığını gözlerime, kokusunu burnuma, ellerini ellerime... Ya ders çalışıyordu, ya hava almak için çıkıyordu: "iyi de yeterince göremiyorum," diye telaş ettim hep. Ama asla "dayanamam, gitme, buralarda oku," demedim.

Önce puanı geldi. Sonra tercihlerini yaptı. On üç tercihin hepsini de İstanbul yazdı. Ama evvelki akşam sonucu gelene kadar bunların hiçbiri, ki hazırım sanıyordum, beni bu kadar vurmamıştı. Üzgün değilim. İstediğinin olmasından dolayı biz de, o da çok mutluyuz. Ama işte...

Çocuklar küçükken, büyümüş çocuklu anneler, "en güzel zamanları şimdi," derlerdi anlamazdım. Ben hiç tavuk anne olmadığım, "çocuklarım dizimin dibinde olsunlar," demediğim ve baskıyla diretmeye asla inanmadığım için, önlerini hep açık tuttum. Ama işte...


Onunla duyduğum gurur ve hayatına yön vermesine olan saygım, annelik duygularımın ve müstakbel özlemlerimin önünde. Bencilce davranıp, kendimi düşünerek, patolojik bir tutkuyla önünü kesecek değilim. Ona bu yaşına kadar öğrettiklerimizle güzel bir yolda ilerleyeceğine olan inancım da tam. Ama işte...

"Yuvadan uçma"nın birinci ayağı önümüzde hazır. O artık Makina Mühendisliği okuyacak. Çok sevdiği fizik ve matematikle haşır neşir olacağı bir hayat onu bekliyor.

(Amaaan zaten çok yemek seçer. "Onu mu pişirsem, bunu mu pişirsem"den kurtuluyorum. Oh be! Gitsin de görsün bakalım, yurt yemeği nasılmış. Şimdi artık istediği kadar hamburger, köfte, patates, makarna yiyebilir. Kabız olsun da görsün gününü. Ben de bundan sonra rahatça bol bol sebze pişiririm. Ayyy, ya sebze yememekten barsakları durursa/kurursa? Ya köftelerde at eti varsa? Ya sabahları uyuyakalır da derse geç kalırsa? Ya üşürse? Ya hasta olursa? Ya oda arkadaşı psikopat biri çıkarsa?)

Dur ben şu çocuğu bir vazgeçireyim...
Meselaaa... :))