RUH KALEMLİĞİ

Hani "kalemim değil" dediğimiz insanlar vardır. Birlikte olmaktan hoşlanmadığımız... Belki hayatın yoğunluğundan, belki artık insan seçmelere başlamış olmaktan, belki geçen zamanların değerini fark ettiğimizden ve belki de "e artık yetti!" nedenlerinden dolayı, tarihinizi birlikte yazmak istemediğimiz insanlar... Ya da "tam kalemim" dediklerimiz... İnsana ruhunun kalemiyle yazan, ruhunda sayfalar dolduran... Hem yazsın, hem yazdırsın istediklerimiz...
 

 

Bana göre en elit, en kaliteli ve kalıcı kalem dolma kalemdir. İşte o dolma kalemim olan insanların mürekkebi hiç bitmesin isterim. Biteyazarsa doldurmaktan büyük keyif alırım. Ruhumuza, kalbimize el yazısıyla ve dolayısıyla birbirine bağlı harflerle yazan insanlardır onlar... Kelimeler sanki tatlı bir melodi ve ahenkle yazılmıştır. Onları izlemek bile haz verir. Hem dolma kalemle yazılanlar silinmez de... Antika gibi değerlidirler. Gözünün içine bakarsınız yıpranmasın diye. Modası geçmiş olsa da, asaleti ile kendine çekerler. Belki çocukluğumuzu hatırlatırlar, belki de büyüklerimizi... Her zaman kullanmak istemezsiniz; özel anlara aittirler. Onları elde tutmak bile bir özen ister. Bazıları hassastırlar; tepetaklak gelirse mürekkebiyle ağlarlar. Onları dik tutup, kapağını kapatıp ağlamalarına engel olmak gerekir.
 

 

Ya da ucu azalmış, kalın ve kaba yazan kurşun kalem gibi insanlar vardır. Elimizde silgiyle gezesimiz gelir; zaten okunaksız ve zarafetten uzak yazarlar. Yontulmaları gerekir. Kırılgandırlar. Kolayca yazmak isteriz, kalemtraşla açarız açarız kırılırlar. Kıymıklıdır kimi, elimize batar. Sonunda biterler, elimizde tutamayız. Bazısı ucunda kendi silgisiyle gelir, özgüvensizdir. "Silinmeye hazırım" der sanki. Kurşun kalem insana sınav heyecanını hatırlatır. Silebilme olasılığını barındırsa da, "ya yanlış yazıyorsam" korkusudur.
 

 

Ya da adı 'tükenmez' olsa da, tükenen ve asla da yeniden doldurulamayan kalem gibi insanlar vardır. Doldurmak için çaba da harcamayız, çünkü yenisini bulmak kolaydır. Ama tükenseler de nedense kalemlikte dururlar. Bitse de "belki yazar yeniden" dedirten saçma bir umut besletirler. Aşağı doğru koyarız akar, yukarı doğru koyarız kurur. Ucuna nefesimizi verir, hoh'lar suni teneffüs yaparız. Belki yazar, belki yazmaz... 'Tükenmez' adından gelen,  aslında sahte bir umuttur verdikleri.
 

 

Ya da divit kalem gibi insanlar vardır. Mürekkep hokkası dibinde... Diviti hokkaya biz daldırmadıkça yazmazlar. Bir anlamda gururla ya da tembellikle beklerler, yazdırmanı... Bazılarının hokkası açıkta olduğu için kurumaya meyillidirler. Kolay değildirler bu insanlar. Hareketi senden beklerler ve yazımı da zordur. Duruma göre uç değiştirmek gerekir. Uç seçmek bize kalmıştır. Çok bastırarak yazmaya kalkarsak ucu ikiye ayrılır; çift yazar. Yaklaşımlarımızın şakül ayarı önemlidir; dikkat ister.
 

Her şeye rağmen kalemliğimizdeki kalemleri atmak da zordur. Arada bir dökeriz önümüze hepsini. Ruhumuza yaz(a)mayanları çıkarır çöpe atarız. Kim bilir bizim de başkasına yaz(a)madığımız zamanlarda bir de bakmışız çöpteyiz...

Mürekkebinizi bitirtmeyin, bitirenleri uyarın :)