TİYATRO TEFRİKASI-3

Gel zaman git zaman derken, gelme desek de gelen, gitme diye sızlansak da takmayan zaman aktı gitti. Önceki 'varan'lardaki kaliteye alışmış olan bu bünye, piyasadaki diğer tiyatro topluluklarını bir türlü beğenemedi. "Ne yapabiliriz, ya da kendimiz mi bir şeyler başlatsak" minvalindeki hararetli konuşmaların özneleri olan ekip arkadaşlarımla, artık gündelik sohbetlere döndük. Mecburen.. Kabullendik... Kendimi artık primlerini sahneyi özleyerek ödemiş emekli amatör oyuncu olarak görüyordum. Civardaki kahvehanelere gidip meddahlık mı yapsam diye tabii ki düşünmedim :)) Tek sahnem ev ya da arkadaş ortamlarındaki sessiz film oyunlarıydı. "Tiyatroya devam ediyor musun?" diye soranlara içim cızzz ede ede olumsuz cevap veriyordum. O arada çocuklarım okuma fişlerinden, iki bilinmeyenli denklemlere kadar ilerlemişti. Sayemde "olmak ya da olmamak" ile başlayan okuma maceraları, "A şehrinden saatte 60 km hızla çıkan bir araba, 500 km ötede dakikada 100 cc su dolduran bir havuz dolana kadar kaç saat geçer" gibisinden abuk mecralara ulaşmıştı. Yaniiii çocuklar artık liseli olmuştuuu :) Ne çok sahnesiz kaldığımı varın siz hesap edin gari...

Tarih: Ekim 2009. İstanbul'dan çok yakın bir arkadaşım telefonla arıyor ve diyor ki: "Mügeee, İzmir'de de Müjdat Gezen Sanat Merkezi (MSM) açılıyormuşşş!!". "Zamaaan geeel geeel, ruhumun sesine geeel" diyen ben, fitili ateşleyip araştırmaya koyuldum. Kasım'da kaydoldum, Aralık'ta dersler başladı. Yaşları 16 ile 45 (bu tabii ben oluyorum) arasındaki bir sınıf insanla çalışmalara koyulduk. Ama sınıfı görseniz tam bir lise; bağıran çağıran, hocanın sözünü kesen, ödev yapmayan, ödevi erteletmeye çalışan bir grup içindeyim. Sınıfta yetişkin olarak, (bir hocamızın bize taktığı isimle 'Ermişler' grubu), sadece 5 kişiyiz. Hemen örgütlenip, bu hengameyi susturma planları yapmaya başladık. 1 ay sonunda sınıf düzene girmiş, ödevlerin verdiği neşeyle ahenk içinde dans ediyordu (üzerlerine Elidor saç kremi sıktık dermişim).

Yedi ay boyunca her Cumartesi ve Pazar oraya gittim. Her gidişimde uçarak... Bir kez bile "hastayım gidemeyeceğim", "öff bugün de canım hiç çekmiyor", "aa bu Cumartesi de keyfime bakacağım", "misafirlerimizi Cuma değil de, Pazar günü kabul edelim" vs demeden... Ev halkının da biyolojik ritmi benimkini destekleyince, evde yeniden ezberlerimi takip edecek birileri hep oldu. Ders günü herhangi bir resmi tatile ya da bayrama denk geldiğinde bile, vücudum bir eksiklik hissetti. Öyle günlerde okula doğru giden ruhumu zar zor geri döndürdüm. Sınıf arkadaşlarım bana önce Müge teyze derlerken, "ya biz sana teyze demekte zorlanıyoruz, Müge abla desek? Hem senin neredeyse bizden farkın yok" demeye başladılar :))) Bunu duyan "ablacılar", o zaman biz de Müge diyeceğiz, haberin ola mektubu yolladılar. Hepsi başımla birdi. Hocalarıma da ben; bana lütfen 'Müge Hanım ve siz' diye hitap etmeyin, ben sizin öğrencinizim, Müge daha hoşuma gider dedim. Ama ben onlara "hocam ve siz" demeyi asla bırakmadım. Böyle bir hitap derlemesinden sonra sınıf kaynaşmaları daha bir hoş oldu.




  Binaya girince her yerden gelen müzik, dans ve tiyatro sahne çalışmalarının sesleriyle, hani o hep imrendiğim "Fame" dizisinin ortamına sonunda kavuştuğumu hissederdim. Konservatuar ciğerinin kapısında kedi olmuş ben, artık ciğerin bir parçası olmuştum. Tabii ki yine Shakespeare'siz olamayacak süreçler sonrasında, Moliere ile biten eğitimimizin son durağı sahneye bir oyun koymaktı (gerçi ben bu zamanları yaşarken de blog'a yazmıştım ama şu an yazdıklarım olayın farklı bir boyutu). Sınıf çok kalabalık olduğundan ve herkesin de iyi kötü bir rolü olmalı düşüncesinden yola çıkarak, çok da bilinmeyen bir oyuna hazırlandık. Oyundaki adım Neriman'dı ve köyün lafını esirgemeyeniydi. Ben hep oyunun sahnelenene kadarki prova aşamalarında çok eğlenmişimdir; herkes de aynı şekilde. Güldüğümüz belli olmasın diye kendimizi kasarken gözümüzden yaşlar süzülmesinden, tuvalete zor yetişmeye kadar varan bir prova dönemi geçirdik. Ha tabii arada hocamızın sinirlenmesi ile cezaya kaldığımız da oldu :))

Haziran sonunda dersler ve oyunumuz bitmişti. Yedi ayın doygunluğu damar boyutunu aşıp, hücre düzeyinde hissediliyordu. Endoplazmik retikulum bile keyifle salınıp, hücre duvarına takılıyordu. Varan-III, diğerlerinin acısını sonuna kadar çıkarmıştı. E benim vasiyet de geçerliliğini kaybedince, avukatımla vasiyeti yırttık attık.