MİMOLOJİK UÇUŞLAR

“Okuma serüveninizde unutamadığınız, hayatınızın bir dönemine, özellikle de çocukluğunuz ve ilk gençliğinizin hayal dünyasının oluşumuna etki eden yazar kim? Hangi kitabı elinize aldığınızda döner gidersiniz o günlere?”


Bu mime cevap verdiğimde hangi kitabı yazarım diye düşünürken, iki kitap geldi aklıma. Aslında iki yazar: Aziz Nesin ve Kemalettin Tuğcu. İlkokuldayken kitaplarını en çok okuduğum iki yazar.



Benim okuduğumda kapak böyleydi.

 Aziz Nesin'inkilerden en çok aklımda kalan ve hâlâ bir cümlesini ara ara hatırladığım bir kitap: "Şimdiki Çocuklar Harika". Hatırladığım cümle de ilginçtir yani: "acaba ne yalan uydursam" :))) Dakika başı yalan senaryosu düşünen biri değilim, ama anne olup da çocuk büyütme rotasına oturduğumdan beri kendini hatırlatıyor. Çünkü bu soru cümlesini okuduğumda çok etkilenmiş ve acaba benim çocuklarım olduğunda da buna ihtiyaç duyarlar mı diye düşünmüştüm. Hah işte tam bu noktada şunu söyleyip kendimi temize çıkarmam lazım: kendim çocukken bu soruya cevap bulacağım diye debelendiğimi, daha doğrusu bu soruya gerek duyduğumu hatırlamıyorum açıkçası (çünkü şahane yalan atardım diye algılanmasın ama :D). Yaptıklarımı yalanla soslandırmam ya da yumuşatmam gerekmedi hiç.O nedenle de bu cümleye şaşkınlığımdan dolayı olsa gerek, ki bu kadar unutmamış olabilirim (kendiyle, yazarak konuşan kadın). Daha o zamanlardan, değil portakalda vitamin, portakalı bile olmayan çocuklarımın bana yalan kıvırmak zorunda hissetmemelerini dilemiştim bir nevi.
Kitabın geneli ise hem çocuklara, hem de büyüklere hitap eder. Zaten Nesin de, bu kitabı sadece çocuklar için yazmadığını belirtmiştir. Bu kitabın iki farklı neslin birbirini anlama yolunda güzel bir yoldaş olduğunu düşünürüm. Hem çok eğlendirdiğini, hem de yukarıdan da anlaşılacağı üzere düşündürdüğünü söylemem yanlış olmaz; tüm Aziz Nesin eserleri gibi. Çocuklarıma belli bir yaşa geldikten sonra okumaları için aldığım kitaplardan biri oldu bu.

Kemalettin Tuğcu kitapları için aynı tadı aldığımı söyleyemem. Bir sürü kitabını okumuş olmama için için üzüldüğüm de olmuştur. Çocuk kitabı olarak yazılmış bir eserin, ağlata ağlata okunması ne acıdır. Aklıma gelen ilk kitap adı "Yetim Malı". Ah be kardeşim, kahrımdan öle öle, gözlerimi ve burnumu sile sile okumaya da devam ederdim. O zamanlar bir kitabı yarım bırakmayı ayıp sayar, saygısızlık addeder, yana yakıla da olsa bitirmeye bakardım. Tek faydası kendi yaşamıma şükretmeyi öğretmek olmuş olabilir, ama o yaşta da bunu ne kadar fark ettim Allah bilir...

Bunların dışında da Ömer Seyfettin ve Rudyard Kipling'i anmadan geçemeyeceğim. "Diyet" ve "Orman Çocuğu" da etkilendiklerim arasındaydı.
Aa tabii bizim neslin genç kızları hatırlarlar; Barbara Cartland kitaplarında kurduğumuz hayaller ve özenmelerin tadı da bir başkaydı değil mi? :)) O dönemlerde yazın hem ev işlerinden kaçayım diye, hem de kendimi gaptırıp goyverdiğim için yatağıma gömülüp gömülüp okurdum.

Sevgili Herbirenk (]-[erbirenk) beni mimlerken bu kadar coşacağımı düşünmemişti kesin :) Ben de düşünmemiştim ama içim çağladı, ben de dur demedim. Ve onun miminde ve sonrasında bahsettiği iki kitabın da değeri es geçilemez; söylemeden edemedim doğrusu ( http://herbirenk.blogspot.com/ ).

Mim pasını kendi kale'mden şu üç kaleye uçurmak isterim:

http://meyraningemisi.blogspot.com/
http://edebiyatelestiri.blogspot.com/
http://delilerinteknesi.blogspot.com/