TİYATRO TEFRİKASI-2

Varan-1'in ardından kazım kazım kazındığımız bir sürece girdik. Damarda durmak istemeyen kan akmak için mecra arıyordu. Bürokrasi, maddiyat ve hafif dozlu politika bir araya gelip, grubumuz dağıtılınca sudan çıksak ancak bu kadar balık olabilirdik. "Kızım Olmadan Asla" haleti ruhiyesinde, çocuğumuz elimizden alınmış gibi kalakalmıştık. O zamanlarda sahnemizin bulunduğu binayı görmeye bile yüreğim dayanmıyordu. Her köşesinde bir anımızın, emeğimizin, telaş ve heyecanlarımızın göz kırptığı bir mekândı, ne de olsa. İçimizdeki gaz öyle yüksek volümdeydi ki, bunu atacağımız bir başka ortam bulamayacağımızı düşünemiyorduk bile. Telefonlarda ve o da yetmeyince buluşup toplantı yaptığımız zamanlarda orayı yeniden kazanmanın yollarını araştırmak ve üzerine gitmek üzere planlar yapıyor, girişimlerimizi de uyguluyorduk. Uzatmayayım, olmadı, olamadı, olduramadık, oldurtmadılar (çile çekmenin fiil çekimi haline gelmesinin bir örneği).



Güzel okulum

 Acı haber tez gelir de, güzel haber daha geç geldi, ama geldi. Bizi çalıştıran hocalarımızdan biri, gruptan beşimize özel bir haber verdi: TOBAV (Tiyatro Opera BAle çalışanları Vakfı) amatör oyunculuk kursu açacaktı ve sınavla öğrenci alacaktı. Elenme ritüellerine alışkın olan biz, sınava koşa koşa gittik. Acayip yağmurlu bir Ekim gününde, İzmir Kız Lisesi'nin tiyatro salonunun kapısında yığılan adayların arasına karıştık. Yanımda eşim, çocuklarım, ekip arkadaşlarım... İşin güzel yanı, sınavı kişisel olarak geçmeye değil, 'hep birlikte geçmeye' dua ediyorduk. Sınavı Devlet Tiyatrosunun değerli bir yönetmeni/oyuncusu ve Opera'nın gene değerli bir yöneticisi yapıyordu. İçeri girdim. Bir doğaçlama ve piyano başında yapılan bir kulak sınavı ile 10 dakika sonra dışarıdaydım. O gün de sınavdan hemen sonrasına ayarladığımız biletimle, İstanbul'a mesleki bir toplantıya gitmem gerekiyordu. Arkadaşlarımın sınavlarını bekleyemeden ama aklım onlarda kalarak ayrıldık.
İki gün sonra gelen telefonda sevinç ve heyecandan sesi kendinden geçmiş arkadaşım, beşimizin de sınavı geçtiğini müjdeledi. O sevinçle toplantı binasını terk ettiğim gibi, kendimi İstiklâl'e attım. Önüme gelene "biliyor musunuz, sınavı geçtik!!!" diye bağırasım gelmişti.
Çalışmalara yine aynı okulda başladık. Okuduğum okul olması bağlamında da hoş bir başlangıç olmuştu. Birkaç dersten sonra babamın kalp sıkıntıları artmaya başladı. Derse devam konusundaki disiplin nedeniyle, mazeret bildirip, katılamadığım zamanlar oldu.
Elimde ödevim olan Shakespeare'in Romeo ve Jülyet'ini babamın uyuduğu zamanlarda ara ara okuyarak, hastane odasında refakat ettiğimin ertesi gecesi babam gitti. Akmak isteyen kan o gece yavaşlamaya, gün be gün donmaya, sonunda kurumaya kadar ilerledi. Bir gayret birkaç derse devam ettim, hatta ödev de verdim. Ama yok, ı ıhh, olmuyordu. Aklım giden babamda ve dirayetli ama üzgün annemde iken, konsantre olmakta zorlanıyordum. "O gün babanız ölse, sahneye çıkmak zorundasınız" diyen zihniyeti kabullenmek ne mümkündü. Hele de mesleğiniz değilse, her şeyden üstün gelmiyorsa, düşünmeniz gereken başka öncelikleriniz ve sorumluluklarınız varsa.
O değerli hocaların bana katabileceklerini gözüm görmez olmuştu. Üzülerek de olsa veda ettim.

İçimde sınav geçmenin gururunu saklayıp yeni düzene ayak uydurma telaşına girdim. O günlerden çook sonra bir gün eşime şunu dedim ve şu an bile düşünürken hem içim sızlar, hem de gülesim gelir: "Bir kez daha tiyatro yapamazsam, vasiyet ediyorum. Mezar taşıma yazdır: Tiyatroya doyamadı." Hakikaten komik ama çok içten istedim bunu.
Velhasıl-ı kelâm, Varan-2, birinciden çok daha kısa sürdü ve hüzünlü bitti. Ondan sonraki dönemler bol miktarda yazmakla geçti. Epey de verimli bir süreçti.

Aaa benim tiyatro serüvenlerim de amma melodram kıvamındaymış yahu. Yazdıkça bir hoş oldum. Neyse merak etmeyin, daha güzel anılarla bir sonraki tefrikada buluşacağız. Çünkü o mezar taşı siparişime gerek olmadığını zaten birçoğunuz artık biliyorsunuz (ref: bol "-na'lı ödevler).