GERİDE KALMANIN YÜKÜ

Hayat devam ediyor diye sevinmek mi lazım bilemiyorum bazen. Ama hayat da peşimizi bırakana kadar sevin sevinme, devam etmek gerekiyor. Devam edebiliyor olmaktan utanıyor insan bazen. Devam etmek için daha çok zamana ihtiyacı olanların kapısından çıkınca, huzursuzluk basıyor. Hep orada kalıp, elinden yüreğinden tutmak istiyor insan... Onu orada sıkıntısıyla bırakıp çıkmak zor geliyor. Gidemeyince arayıp, gelememe nedenimi anlatasım geliyor. O zaman da yine "benim hayatım devam ediyor" mesajı vermekten çekiniyorum. Ama zaten arasam da aramasam da, gidemediğim zaman o mesaj gitmiyor mu sanki ona... 

Oysa o bunu düşünecek halde bile değil. Ve zaten o bunlara takılacak basitlikte  hiç değil. O yüzden de insanın daha bir onun yanında olası geliyor. 

Madem geldik, 

Madem günü gelince gitmemiz gerektiğini de öğrendik ,

Madem gelmeye de, gitmeye de direnmek anlamsız,

Madem her birimiz bunu yaşayacağız,

O zaman devam ederken gülümseyerek, severek, çok da takılmayarak, sarılarak ve unutmadan devam etmek lazım. Yeni mi öğrendim bunu? Yoo... Ama hep öyle değil midir... Duvara çarpınca yeniden yeniden fark etmez miyiz...