SESSİZ GEMİ

Ölümü beklemek ölmek demek... miş...



Ölmeden öldürdüm onu
Sanki yaşarken gömdüm
Alışmaya çalışırcasına
Yavaş yavaş gidişine
Gerçekten gittiğinde
Hazır olmak için gittiğine
Kendimi mi korudum, onu mu
Bilemedim.
Şimdiden acısını yaşamak
Beni, önlemini almış mı kıldı
Ayırdedemedim.
Oysa ki insan, yaşarken gömünce birini
Anılarını da yitirmek
Onu tümüyle silmek
Zihninden ihraç etmek için
Gömer onu
Bendeki gömüş niye?
Çaresizliğime kilitlendim
Olmakta olanların,
Olacak olanlara geçişine
Hazırlanışına seyirlendim.
Sanki bitsin diye bekler oldum
Bitmesiyle rahatlayacakmışım gibisine
Ne olacaksa olsun artık
Olacağına varsın sonu
Beklemekle çare gelmez
Çekmesin, dercesine
Derdim gömmek değil onu
Yaşasın bin yıl daha
Bilirken çok sevdiğini
Yaşamayı delicesine
Gidişinden korkmaktansa
Sanki bitsin istedim
Korkuyla yaşamaktansa
Bitmesini beklercesine
Ne o acılansın ne de ben
Gördükçe ürktüğümü
Deşildikçe kalbim, ruhum
Bekledim bencilcesine.



Ben bu şiiri babam gidiş yoluna girdiğinde yazmıştım. Yapacak bir şey kalmadığında... 2002'nin sonbaharında. Ondan kalan tek, en yakın kişi olan halamı yeni kaybedince aklıma geldi.
N'olur kimse baş sağlığı dilemesin. Ben de başkasına dilerken kasılırım hep, ama dilerim de mecburen. Ama bu dilek beni daha da üzmüştür hep. Ölümler bana "sıralı ölüm"lerin değerini öğretti. Hiç çekmeden, çektirmeden, 90 yaşına merdiven dayamış, çocuklarını, torunlarını, torun çocuklarını görerek giden halacığımı, hep o melek yüzüyle hatırlayacağım. Bunlar mutlu ölümler; ölüm kaçınılmaz olduğuna göre... Huzurla uyusun...